Niks… En ik die wil bloeien

Als niks er niet mag zijn. Kan er dan überhaupt iets groeien?

Over niks.
Ziek zijn. Er mee zijn. In de aarde, in mijn lichaam.
De winter die nog wat langer bleef.
Ook al wilde ik de lente wel de grond uitduwen.

Ik werd ziek en wist het allemaal niet zo goed. Behalve dat ik me wilde overgeven aan de koude sneeuwstorm in mijn lijf. De hoofdpijn die er was. Die weer plaatsmaakte voor flinke keelpijn en heel veel spierpijn. Een enorm moeeeeeeeeeeeeeeee gevoel ook. Daarna kwamen nog mijn darmen en ogen aan de beurt. En was er ongeduld.

Heel veel ongeduld

Ziek. Het is alsof alles stopt hier. Alsof er iets wegdrijft wat ook wil wegdrijven. En als het weg is, is het alsof ik het verschrikkelijk mis. En terwijl ik langzaam beter wordt, of het hoogtepunt uitzwaai, is er nog van alles voelbaar in mijn lichaam. Een soort droste na-ijl effect. Alsof die leegte van alles aanstipt en aanraakt. Alsof er nog meer pijn komt nu er ruimte is. Alsof ik een cactus ben waar de stekels zich naar buiten duwen via mijn huid en deze dan oplossen. Mijn lichaam vind het een reuze normaal proces. Mijn hoofd en ego vinden er wat van.

In mijn lichaam doet het pijn

Spierpijn. Een vreemde gewaarwording, die vooral aanwezig is als ik ga slapen. Overal doet het pijn. Ik weet niet hoe te liggen. En het houdt me heel dichtbij mezelf. In het kleine. Op de aarde. Liggend op de grond de kabouters aankijkend. Ah, daar is de aarde. Daar komen de sneeuwklokjes voorzichtig naar boven. En een net iets te moedig narcisje wat al bloeit.

Ik wil ook bloeien

Manifesteren. Doen. Mijn spierballen opstropen. En in de actie. De overgang van de winter naar de lente is zo’n delicaat proces. En mijn ongeduld en nog meer willen doen, maakten dat ik niet meer luisterde naar de diepe lente geluiden in de aarde. Ja pfff, er is nog niks zichtbaar. En dan telt het niet. Niks is niks.

Mijn lichaam greep in, zodat ik wel luisterde

Alsof er een eindeloze stroom van bla uit mijn systeem stroomde. Al die woorden die ik ooit had gebruikt. Ooit had gezegd. Die ik ooit had gehoord. Die ik had ontvangen en toegelaten. En ze bleven maar komen. Tot dat er niks meer was. En het steeds stiller werd. Stilte.

En ondertussen kon ik in dit proces niet creëren

Alsof er een soort stop op mijn zijn zat. Een letterlijke winterstop. Schrijven neh, tekenen neh… Ik kan er inmiddels wel weer om lachen, maar opeens snap ik een heel stuk beter wat donkerte met je doet. Of hoe depressie een beetje zou kunnen voelen. Niks, donker en leeg.

Mijn ongeduld is verbonden met een klein meisje

In een sessie met Arianne van Galen liet ze zich zien. In de aarde zat ze. Haar ogen verbonden in lappen. Heel voorzichtig voelend steekt ze haar handen uit. Dit 5 jarige meisje dat ooit eens kritisch is aangetikt. En haar vingers dan het liefste in haar mond stopt. Om niks te gaan doen. Want het is vast stom. Het is vast een gek idee. Het is vast niet mooi genoeg. Weet je het is niks!

Ze mag spelen

Ze is vrij. Dat ze mij mag helpen om mijn creativiteit vrijer en makkelijker te laten stromen. In mijn lijf, in mijn buik. Dat ze al is. Niks hoeft te worden. Er in alles schoonheid zit. Dat niks en alles heel dicht tegen elkaar aanliggen. Als twee regenwormen verstrengeld in de aarde. Net als een punt op wit papier.

En dan word ik 50

Ik had er nog even helemaal geen zin in. En uiteindelijk was het zo fijn. Zo veel lieve woorden. Zoveel aandachtigheid en zorgvuldigheid. Zoveel liefde! En ik realiseer me… Ik zat in m’n eigen reset. Aan van alles buiten mezelf vast willen houden. Ik had mijn creatieve bron geblust door er zelf bovenop te gaan zitten! Zekerheid en onzekerheid ontdekken elkaar opnieuw. Hand in hand. Spelen. Vrij. Los. Op mijn manier.

Het gouden spoor volgen

Er ontplofte een verjaarsdagsballon en er lag door de woonkamer een prachtig gouden spoor. Ik ga die maar eens volgen. Langzaam en zachtjes de lente in