Waterceremonie, een gedicht voor het water

Ik schreef een gedicht voor de waterceremonie van afgelopen donderdag. Zo mooi om deze voor te lezen aan de groep en aan de IJssel.

Ik voelde me een beetje mijn vader die, nog steeds, in de kerk voorleest. En dit voelt dan als mijn kerk, de verbinding met de natuur en het water.

~

Water
Je verwondert me
Laat mijn mond openvallen in een grote oh
Bergmeer, rivier, oneindige oceaan
Springend in de regenplas
Jij die alles kan zijn
Alle vormen kan aannemen

Van lauwwarme regen naar sneeuwstorm
Van ijspegelkoud tot zachtstromend rimpelloos
Altijd is er leven
In jou, door jou, met jou
Jij bent het leven
Het begin

Een oerbewustzijn
Jij verbond je met jezelf
Het leven
Herinnerde jij je
En je ontsprong aan jezelf

Water, transparant door mijn vingers
Je laat me voelenIn mijn eindeloze diepte
Vertragend, waar het stokt
Spartelend, zwemmend, ademend

Verkoelend geef ik me over aan je
Je laat me ruimer worden
Je laat het stromen in mij
Je laat een traan over mijn wang lopen

Oceanen en continenten verbind je
Wat dor en droog is raak je aan
Meer en meer breng je ons tot leven
Verbinden we ons met elkaar
Je klinkt bewustzijn als parels aan elkaar

Geluiden resonerend
Uitgelijnd met de walvissen
Spelend met de dolfijnen
Stromend met alle waterwezens
Alles wat terug wil komen naar ons

~