Moeder

De afgelopen dagen stond de natuur, moeder aarde, haar water en werkelijke verbinding centraal. Een gedicht wat ik in augustus 2021 schreef. En wat passend voelt nu ik me nog verder met mijn bekken en de aarde verbindt.

Moeder
In de snelheid heb ik je zo vaak
Achter me gelaten
Zoveel lege rondjes heb ik gelopen
Om jou
Zoveel gedachten kronkels
Chaos
Door de lussen in mijn hoofd
Te vertalen naar de lussen in mijn veters
Daar mijn schoenen mee te strikken
En te gaan

Moeder
Iets wezenlijks sloeg ik over
Iets zo diep ontvangends
Iets zo donker

Moeder
Ik was je vergeten
Ik deed alsof
Ik groter was dan jij

Moeder
Ik was bang
Mezelf
Achter te laten

Moeder
Zo ontvangend in het donker
Jouw stroom in mij te ontmoeten
Een gouden kelk
Waar je in opborrelt
Mijn handen vouwen zich
Weven zich ineen
Tot een kom
Om je water dieper te ontvangen

Nu moeder
Nu ik je werkelijk heb ontmoet
Open ik de gouden roos
Blad voor blad

Moeder
Twee handen ineen
Jouw lichaam het mijne
Ik zak in jou
Het is
Er is
Niks
Simpelweg
Zijn
Deze verbinding
Jij en ik één