Oordelen

Oordelen
Nee dat doe ik niet zo snel
Dacht ik
Vond ik

Want ik heb ruimte in mijn hart
Voor van alles
Van allerlei pluimage

Ik vind niet snel iets gek
Of raar
En toch…

Ben ik wel zo oordeelloos?

Heb ik niet allerlei kaders en hokjes
Waar ik mensen en hun gedrag in stop?
Ook al houd ik helemaaaal niet van hokjes

Onlangs in een workshop

Was er ruimte voor integratie
Een moment met jezelf in stilte
Ik zocht een rustig plekje op
En tekende in mijn notitieboek

Er ging iemand naast me zitten
Die haar telefoon pakte

Nee hé dacht ik, dat doe je toch niet!
Dat is toch geen integratie en inzichten laten zakken
Dit is afleiding

Zou ze een spelletje aan het spelen zijn?
Of gewoon wat aan het appen?
Ze tikte flink door op haar telefoon…

En ik tekende door
Ook voelend wat dit alles me bracht
Na een tijdje keek ik naar links
En zag ik hoe ze een verslagje aan het typen was

Zie je…

Dat oordeel was niet nodig
Ze tikt het in haar telefoon
In plaats van dat ze het opschrijft

En ik kan steeds meer voelen dat dit oordeel
Is gelinkt aan onveiligheid
Toch nog met de ander bezig zijn

Dat meisje in mij dat dan piept en port en roept zie je wel!

Het klopt weer niet
Wat bezig is om gedrag van anderen te interpreteren
Te scannen
Te kijken of het echt veilig is
Het in te kaderen
Er een veilig vierkantje omheen te zetten
Van wat goed is of niet

Dat mag jij niet
Want als jij wat anders gaat doen dan voelt het voor mij niet meer veilig
Dan is het voor mij niet meer helder wat we aan het doen zijn

Pfoeh inzichtgevend

Dat mijn oordeel zó verbonden is met het controleren en reguleren van mijn onveiligheid
En daarin te voelen in mezelf
Dat ik mag groeien, niet voorbij mijn oordelen

Maar door mijn onveiligheid heen