Spanning naar buiten brengen

Spanning. Ik had er even heel veel van de laatste 2 weken Het was druk, er waren deadlines. Het was veel! En ik kon het dragen. Totdat ik op een plek kwam in mezelf die ik niet zo goed kende. Alsof ik de grond hiervan nog niet eerder had verkend. Een bedrukt en donker gevoel stroomde mijn lijf in.

Ik maakte ruimte. Na een dag bewegen, delen, fietsen en een voetenbadje met zout, was het grootste lek weer boven water. Hèhè gelukkig.

En terwijl ik voorsorteerde richting de A2.
Reed er een auto in mijn linkerflank.
Ik heel, auto flink beschadigd.

En ik? Ik ging ik toch weer van mijn plek af

Wie was er nou schuldig of onschuldig? Durf ik echt te zeggen, ik sta in mijn recht. Jij deed iets wat niet klopte… Zoveel kwam er bij me langs. Angst om door de ander over de vangrail gesmeten te worden. Angst om iemand anders in zijn kern te beschadigen door mijn oordeel.

Gisteren zag ik de docu van Sinead O’ Connor

Ook over misbruik, angst en onrecht rondom de Magdalenes in Ierland. Dit zit allemaal nog in onze cellen en in onze voorouderlijnen. En hiervoor hebben we ruimte te maken. Ons uit te spreken. En zo op ons pad te blijven.

En niet zoals ik in niemandsland te blijven en te zeggen. Goh ik weet niet wie er schuldig is. Laten de verzekeraars het maar uitzoeken… Dat is het overlevingsdeel in mij wat aangaat. Het regelt. De papierwinkel rondmaakt. En zorgt dat het rondkomt.

Mijn hartslag gaf echter wat anders aan

Dit is niet echt. Het is veel echter Nicolette. Om nu te zeggen. Ik sta in mijn recht. Veel spannender. Realistischer. Doorleefder. Door echt in de wind te gaan staan. Dan komt er ruimte. Leef ik niet meer in niemandsland. En zet ik een stap de realiteit in.

Zo hebben we allemaal die stap de realiteit in te zetten

En je wijsheid te delen. Ook je rauwe wijsheid. En ik ben dankbaar dat we onszelf als vrouwen net veilig genoeg voelen om deze rauwe stukken te delen. Ik deelde vanochtend hierover met lieve sister Wendy Tacoma. En ze bracht zo’n mooi inzicht over dat harde kloppen van mijn hart. Het wil naar buiten, het wil de ruimte, het wil gezegd worden!

Het maakt niet uit of de ander het ontvangt

Het gaat erom dat je jezelf hierin ontvangt. En echt we hebben samen te komen om elkaar aan te tikken hierin. Onze blinde vlekken, onze spanning, onze hartenklop die hoorbaar mag worden, alles wat naar buiten mag en wat geuit wil worden. Zucht. Dat. Samen en niet in allenigheid. Waar ik me dus soms ook nog flink schuldig aan maak.