Vandaag voelde ik me minder vrij. Minder oranje. Een favoriete gehechtheid kreeg een andere vorm. Utrecht 2019. En de jaren daarvoor. Op tijd eten. Bij het schoolplein om half 6? Samen fietsend de stad in. Kleingeld rinkelend in mijn broekzak. Van jurk naar winterjas. Oh kijk die schoenen, passen! Onzinnige gesprekken over kledingstukken. Dus deze is van je zus geweest?
Ongecompliceerde levensvreugde. Verbondenheid. Dansen op ronde straatstenen. Muziek uit een huiskamer. Donkerder en kouder. De trui aandoen die je net gekocht hebt. Een koud blikje bier van een wildvreemde. Of de warme hand van je puber. Door mensenmenigtes elkaar vinden. 2020. Reality check. Oranje tompoucen waren er. Gezelligheid en een vakantiegevoel ook. En toch. Mijn hart doet pijn. Sommige dingen lijken zo vanzelfsprekend. Dat we ze aannemen voor iets wat er altijd zal zijn.
Waterceremonie, een gedicht voor het water
~♡~ Cirkels van verbinding ~♡~
Nee, geen boerenbontmotief!
Stop. Het meisje en de plas
Uit de winterslaap, spelen in de lente
Belichaamde marketing, the way out is in.