Een uitstrijkje en een levensgrote baarmoeder vilten…

Al tijden lag ie daar, een doe het yourself uitstrijkje. Op het kastje in mijn keuken, het ‘to do’ kastje waar mijn administratie ook ligt. Ik ontving ‘m per post van mijn huisarts. Blijkbaar vragen ze meer en meer of vrouwen zelf, het uitstrijkje willen afnemen in plaats van dat de huisarts dit doet.

Het uitstrijkje bleef liggen waar ie lag.

Ik had er nog niet zo’n zin in. En had er al wel eens over nagedacht. Zal ik anders een IPT-collega (Integral Pelvic Therapy) vragen of zij een uitstrijkje bij mij willen maken? Ik bewoog of verplaatste me niet. Het uitstrijkje verplaatste zich ook niet.

Ondertussen viel er ook nog een oproep voor een mammografie op de deurmat. Zucht… Nog een medisch ding waar ik iets in te doen had. Na overleg met lieve vriendin Marleen Magdalena Attema-Bosch, die alles van borstweefsel weet, besluit ik een thermografie te laten maken bij de groene zuster. Dat lijkt me een stuk minder invasief voor mijn borsten.

Omdat het bekken de laatste tijd centraal staat in dat wat ik doe, via bekkenopstellingen en #IPT, kwam Merel Suidgeest op mijn pad. Ze wil op vrouwenfestival Lorelei een levensgrote baarmoeder vilten. Samen. In zachtheid in aanwezigheid. In contact met onze bekkens in baarmoeders.

Ik voelde gelijk een grote ja!

Oh ja, zo’n grote baarmoeder waar je in kan gaan liggen. Waar je dan kan voelen hoe al die vrouwen via hun handen en energie zich hebben verbonden met zichzelf en het vilt. De verhalen die daarin opkomen. Dat wat er gedeeld wordt. Hoe dat zich samenweeft tot 1. Tot samen. En ik zag mezelf er gelijk ceremonieel werk mee doen.

Kortom. Op Lorelei zal ik Merel, het laatste weekend ondersteunen, om deze grote baarmoeder te vilten. Me te verbinden met de diepte in mezelf en deze diepte ook in het vilten en het maakproces te brengen. Zucht zo mooi…

We besloten van te voren samen te komen met de andere ondersteuners om de baarmoederhals en cervix te vilten.

Ennnn het proces rond het uitstrijkje kwam verder op gang.

Mijn vorige uitstrijkje verliep nogal onaangenaam. Met een net afgestudeerde huisarts, waar alles in het honderd liep. Gehannes met het metalen speculum, alsof het een onbekende schroevendraaier was. Niet verwarmd, geen glijmiddel. And so on.

Uiteindelijk mocht ik zelf het speculum vasthouden terwijl de uber jonge, ongemakkelijke huisarts 3 meter verderop ellenlang het borsteltje uit de verpakking probeerde te bevrijden.

En weet je, ik kan mezelf dragen.

En tegelijkertijd had ik, en heb ik nog steeds ook de neiging in me om voor andere mensen te gaan zorgen. Ik zag zijn ongemak. Zijn onervarenheid. Zijn rode hoofd. Zijn ultieme gestuntel. Dus maakte ik ruimte. Hield ik ruimte voor zijn proces. En natuurlijk was ik er ook. Ik was niet uitgecheckt of aan het spacen.

Toch is dit niet de bedoeling.

Ik hoef en ik wil mezelf niet hoeven dragen als ik daar kwetsbaar en ontbloot lig. Dat is de omgekeerde wereld. Dat is niet de bedoeling. Dus kwamen er de avond voordat ik naar Zwolle reed om te gaan vilten nog wat herinneringen en buikpijn omhoog. En vooral verdriet. Mijn cervix die me zei zo wil ik niet meer aangeraakt worden. Niet op deze manier.

Zo mooi om mijn verdriet te volgen en daar uiting aan te geven. En dat hoeft dan ook niet uren te duren. Dat kan schoon wassen in een korte release. Ik ben dankbaar voor mijn lijf wat zo intelligent is, wat laat weten wat wel en niet klopt. En waar dus nog lading zit van niet gevoelde emoties.

En zo reed ik door de storm naar Zwolle. Samen vilten we de baarmoederhals. Wat is werken met je handen toch prachtig en zo rustgevend en zo in het moment zijn. Van plukjes wol zachtjes lostrekken, tot de kleur kiezen, en dan samen neerleggen. Tot zachtjes aandrukken en dan met water en zeep aanraken tot dat het vorm begint te krijgen.

Zo zacht, het leek wel een IPT-sessie. En daarna het hardere werk. Rollen, kneden en uiteindelijk zelfs gooien. Heerlijk om zo alles in het viltwerk kwijt te kunnen. En ik? Ik bekeek gisteren eens rustig de verpakking en de instructie van het doehetzelf uitstrijkje. Ja, zeiden mijn hoofd, hart en bekken, ja nu voelen we de ruimte.

Zo mooi hoe er dan nog dingen ‘voorliggen’ en dat weerstand iets wil zeggen. Wat wil er nog gevoeld worden? Leve het belichamen!