Uncategorized

Ware kracht

De beer wordt wakker in het centrum van de zon

Hij richt zich op. Staand op zijn twee achterpoten vertelt hij zijn verhaal. Ik kijk omhoog om hem goed te zien. Mijn handen als een zonnescherm boven mijn ogen. Hij ruikt naar een soort oertijd. Hij vertelt over een tijd waarin waarheid nog bestond. Een tijd waarin er niet moeilijk werd gedaan over verdriet. Een verhaal over de tijd van het is. De tijd die je ervaart als je in verbinding bent met jezelf. Verstild. Net zoals in de winterslaap. Opgerold, als een baby in een warme baarmoeder. De tijd van tijdloosheid. De tijd waar tijd als woord niet bestaat.

De beer trekt zijn lip omhoog. Het lijkt wel een grijns. Hij vertelt over de noorderzon. Die altijd schijnt. En dat er een komen en gaan is van golven. Net als de golven in de beek waar we naast staan. Ze komen, ze gaan. Ze bewegen, ze vallen uiteen. Ze vallen in elkaar. Een stroming van alles en van niks. Het licht weerkaatst op alles en op niks. Net zoals het licht op een vis. De vis die hij met een moeiteloze klap van zijn poot op de oever slaat. Een regen van water! Glinsterend ligt de vis daar. De beer kijkt. Of ik het snap.

De beer zegt, normaal praat ik niet zoveel. Ik geloof dat het nu nodig is dat ik me laat horen. Hij zegt, ware kracht is voedend. Niet om een gat in jezelf te voeden. Niet de kracht die omslaat naar macht. Naar strijd en misbruik. Je groter voelen dan de ander. Wat moet je met twee vissen als je er aan 1 genoeg hebt? Ware kracht gaat over eenvoud, over dichtbij. Het gaat over opstaan voor je eigen power. Vanuit een gelijkmoedigheid. Die zo stevig en tegelijk net zo zacht is als de haren van mijn vacht. De beer wendt zijn blik af. Je mag me niet temmen. Dit is wat ik ben. Wild. Geen kooi, ik wil mezelf zijn. Berig, je weet wel. Hij loopt het zandpad af richting het dennenbos. Dit keer op vier poten.

beer

You might also like

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *