Over boosheid. Strijd. Een een verlangen van een meisje.

En ineens was ie daar, een hele grote nee

De nee van: dit wil ik niet! Zo bam vanuit mijn zonnevlecht. Voelend, verder voelend. Een beeld van allemaal pijlen. Dit heeft te maken met misbruik dat ik heb ervaren. En ik vecht ertegen. Nee niet weer. Dit weet ik toch, dit ken ik toch. En ik wil het van me af duwen. Ver weg, heel ver weg. Nee ik wil dit niet. Ik wil niet de pijn voelen. Ik wil niet. Nee!

Als ik er verder in zak dan voel ik hoe dat kleine tweejarige meisje terug wil komen. Heel dun en iel zie ik haar donkergroene handje. Voor de rest is ze niet zichtbaar. Zo ijl is ze. Zo ver weg. Zo spannend was het dus. Zo beangstigend. Zo angstaanjagend overweldigend. Dat mijn zijn bijna om wil vallen, weg wil trekken. Omvalt en horizontaal als een ballon die leegloopt wegschiet over het trottoir.

En zachtjes. Zo zachtjes voel ik haar handje in mijn rechterhand. En nodig ik haar uit om terug te komen. Terug bij mij. Mijn lichaam in. Om daar weer voorzichtig te komen wonen. En langzaam komt ze weer thuis bij mij. Nog onwennig rondkijkend in de omgeving. Van binnuit mijn handen voelend en bestuderend.

Tot en met mijn linkerschouder en arm. Daar wil ze nog niet. Daar kan ze nog niet. Daar zit nog iets wat ouder is dan de weg naar Jerusalem. Wat zo oeroud is. Iets van voor mijn geboorte. Groen voelt het. Het gaat terug naar waar het vandaan komt en laat en helderwitte scarabee achter en mijn linkerkant in een parelmoeren glans.

Een schelp die eindelijk opengaat en haar binnenkant laat zien

Glanzend, stralend. De zon die er voor het eerst op schijnt. En ik begrijp nu daar waar mijn grens wordt aangeraakt ik zo boos kan reageren. Waarom ik zo buitenproportioneel wordt aangeraakt. Waarom ik gelijk verdriet voel. Waarom het vroeger zo onmachtig voelde.

Als ik boosheid voel richting mijn kinderen, dat deze uit dit getraumatiseerde deel komt. Dit meisje die haar weg terug aan het vinden is in mij. Het meisje dat ruimte nodig heeft. Ontspanning. Tijd. En een paar dagen later voel ik hoe deze herinnering ook nog in mijn cellen in mijn vagina zit. Het raakt me de wijsheid van haar hierin te voelen.

En het raakt me dat ik deze pijn opgeslagen heb in mijn cellen. De pijn uit dit leven en de pijn uit allerlei andere levens en dimensies. Het voelt als een dood stuk. En ik begrijp nu waar ik mijn zwaard voor mag gebruiken. Het zwaard dat me deze week hielp om zulke duidelijke grenzen aan te geven. Nee te zeggen op een beroep dat op me werd gedaan. De telefoon niet op te nemen. Ja. op ruimte voor mezelf en te voelen wat er nodig was.

Nee, te zeggen op een sessie waar ik te weinig voor vroeg. Ja, te zeggen tegen mezelf en terug te komen hierop. Ja, op de trouw aan mezelf. Ja, op zelfwaardering. Ja, op bij me zelf blijven. En dan de nee te ontvangen van een ander. Te staan.

Te gaan staan voor mezelf
Te gaan staan voor mijn waarde
Te gaan staan voor mijn wijsheid
Te gaan staan voor mijn licht
Te gaan staan voor mijn donker
Te gaan staan voor mijn kinderen
Te gaan staan voor mijn toekomst
En mijn verleden
En daar mee het heden te helen

En zo zei ik donderdag in de hoedsters groep van tempelvrouwen van @rianpetersen. En onlangs ook in een groep met @ariannevangalen. Ja, ik ben bereid. De aarde riep me, ik had te knielen. Ja, ik ben bereid. Ja, moeder aarde ik ben bereid. Ja, ik ben er.

En jij? Waar voel jij een ja of een nee?

Welkom als je iets in jezelf wilt onderzoeken. Of het nu gaat over boosheid, strijd, gaan staan of andere afgesneden delen. Welkom voor een lichaamsgerichte (regressie)sessie. Via de weg van het lichaam, via de wijsheid van onze cellen.

En de tekening?
Dit is wat herbalancering van dit gedeelte voor mij laat zien. De herbalancering van mijn derde chakra.