Ik ga

Een gedicht over mijn stoppen en vertrek bij Tempelvrouwen, compleet passend bij de energie van de lente. Dank lieve vrouwen <3

Ik ga

Ik blijf en het komt niet van de grond. Het verdwijnt de aarde in. Het klopt niet. Het stroomt niet. Ik voel me loyaal. Of ik weet het woord er nog niet voor. Te klein misschien. Te blijverig. Te ik wil graag een bedding vinden hier. Dus blijf ik.

Nee ik wil niet blijven, ik wil gaan.

Het nest uit. Vliegen. Lopen. Ontdekken. Gaan op mijn eigen pad. Hoor je me? Gaan. Het is pijnlijk om te gaan. Het voelt eenzaam ook. Alsof ik je verlaat. Alsof ik jullie achterlaat.

Ik heb te gaan.

Snap je dat? Ik snap het zelf nog geeneens. Mijn lichaam snapt het. Mijn hoofd vind er nog niet de woorden voor. Ik wil gaan snap je dat? Aangedreven door mijn buik, mijn zijn. Mijn alles waar ik nu zit.

Ik wil gaan. Mijn pad. Mijn weg. Mijn avontuur.

En als jij zegt dat je het ook al gevoeld hebt. Dan maakt het dat nog spannender. Wanneer dan? Hoe dan? Zo lang weet ik dit zelf nog niet. En zonder woorden hoor ik je. Hoor je mij. En begrijpen we elkaar.

Ik wil gaan en jij laat me gaan.

In liefde in dankbaarheid. Ik wil gaan. En ik ga. Zachtjes zwaaien jullie me uit. Niet boos. Niet hard. Dit keer is het compleet open. Ligt het veld er. In liefde. Een wei met paardebloemen en sneeuw. Het maakt niet uit. Het is open.

Liefde krijg ik van jullie mee. Dankbaarheid. Vleugels. En een aanmoediging. Ik wil gaan.

Ik zwaai.

Durf nog niet om te kijken. Want het doet ook pijn. En bij elke stap die ik zet danst mijn hart meer. Alsof er een jasje van me afvalt. Die ik niet meer nodig heb. Veren die ik uitschud, opschud. Een lentetooi die ik opzet. Ik glimlach mijn tranen in de wind.

Ik ga.