Afgelopen vrijdag werd me in een geleide meditatie gevraagd om de verbinding met mijn ballen te maken. Deze zwaarder te laten worden. En ze over te geven aan moeder aarde. Wat voelde ik me bang. Wat was ik bang om ze uit me te laten zakken. Om ze zo kwetsbaar daar te laten hangen. Daar out in the open. Als een soort knoppen van een boom die willen ontspruiten en bang zijn voor vorst. Voor de kou die zorgt dat ze bevriezen en dat er geen leven meer komt.
In essentie ben ik bang voor het geven van leven. Voor het leven dat ook weer weggerukt kan worden. Als ik diep, diep voel dan behelst het leven geven tegelijkertijd het ontstaan van de dood. En daar zit angst op. Voor dat wat weer weggehakt kan worden. Dus trek ik mijn ballen omhoog. Zo dicht tegen mijn perineum aan dat ik bijna niet meer kan ademhalen.
Mijn anus verkrampt zodat mijn scrotum bijna verschrompeld. Als een oud mannetje dat alleen nog maar oude uitgelopen aardappels bekijkt. Hij bekijkt ze. Hij doet ze niet in de grond. Zo komt er geen nieuw leven. Zo gaat alles dood. Het leven geven is ook de dood ontvangen. Zo is het mannelijke en het vrouwelijke verbonden in een oneindige lus van het leven.
Het leven geven is ook de dood ontvangen. Zo is het mannelijke en vrouwelijke verbonden in een oneindige lus van het leven.
En net in de auto…kauwend op dit gevoel. En op dat waar ik me de komende tijd aan wil committeren. Ineens komt het binnen. De tranen stromen terwijl ik stuur. Het voelt alsof het nieuwe mannelijke geboren wil worden. In mij. En daarmee in het collectief. En het raakt me zo. Dat ik dit te doen heb als vrouw.
Dat we allemaal dit nieuwe mannelijke geboren mogen laten worden. Ik nodig vrouwen en mannen uit om dit nieuwe mannelijke, deze ballen in te laten dalen in jezelf. Deze nieuwe mannelijke essentie. Of je nu fysiek ballen hebt als man. Of via je energetische ballen als vrouw.
Er is zoveel strijd geweest over wat mannelijkheid is. Het leverde een verkramping op in onze zonnevlecht waarin zoveel totaal verdraaid werd. En wat is dat dan voor mij dat nieuwe mannelijke? Het is aanwezigheid. Het is zijn. Het is actie vanuit binnen geboren laten worden. Niet rennerig en doenerig achter een worst aanlopen. Je eigen waarheid voelen en daarnaar leven.
Deze nieuwe ballen laten indalen. Deze levenslef een plek geven in mezelf. Nu we zo richting de zomer gaan. Luisterend, afgestemd. De nieuwe mannelijke essentie ruimte te geven. Deze ontspannen te laten hangen. En mij eraan over te geven.
Waterceremonie, een gedicht voor het water
Over tantrische massages en zorgvuldigheid op de millimeter
Waarom vrouwenwerk? Deel 6.Om je wijsheid en intuïtie meer te laten stromen
Waarom vrouwenwerk? Deel 5. Om het fundament in jezelf te ervaren
Uit de winterslaap, spelen in de lente
Belichaamde marketing, the way out is in.