Vanochtend zit er een zwaarheid op mijn borst

Ik mag nog meer mijn eigen licht laten schijnen. En niet zeuren dat ik niet word gezien als ik mezelf niet laat zien.

Ik mag het volumeknopje verder opendraaien. In verbinding met mijn hart draai ik eraan. In contact met mezelf laat ik mijn licht stralen. Ik een vuurtoren van liefde. Die soms hapert omdat ze het te spannend vind om zo fel te stralen. Want daar vind jij misschien wel iets van. Misschien vind je me te groot, te aanwezig, te arrogant. En ik ben bang je te verblinden.

Er zit nog angst op mijn eigen licht. En ik weet dat licht niets anders is dan liefde. Ik ben nog bang voor de liefde in mij. Deze helemaal te voelen en te laten zien. En terwijl ik dat zeg voelt het zachter. Wordt het een zachter licht. Meer vanuit meededogen voor mezelf. En voor de ander.

Ik hoef niet te doorboren als een tl balk of laserzwaard. Ik mag eerder omhullen vanuit een zachte aanwezigheid. Ik ben er in zachtheid. Voor mezelf. Een warme deken van licht leg ik om me heen. Waarin sterren flonkeren. Vuurvliegjes dansen. Alle kaarsjes zet ik aan. En ik dans met mijn hele zijn. Mijn naakte lichaam. Met mijn voeten op de aarde.

Ik voel de aarde. Het gras kriebelt tussen mijn tenen. Een lieveheersbeestje zit op mijn teen. Ze wijst de weg. De weg naar mezelf. Naar mijn eigen licht. Naar mijn goddelijkheid. En hoe ik die vanuit mijn hart mag laten stralen. Eerst voor mezelf. En dan naar buiten.

Om me heen beweegt het. En raakt het alle sterredekens aan die anderen dragen. En alle gewaden, jurken, kleden van zon bewegen mee in deze nieuwe ruimte.