In de diepte van de levensboom. Ben ik in de veelomvattende zee die als een schil de aarde omvat. Die het universum als een deinende massa in zichzelf voortbrengt. Met mijn voeten in het zand en mijn haar in een waaiende sliert zeegras krijg ik van jou een handvol diamanten. Zachtjes lachend sta je voor me. Je mantel wappert en je witte baard hangt rustig naar beneden. In je ogen weerkaatst het licht als in de helderblauwste druppel die ooit het daglicht ontving.
Walvissen zingen hun lied. Een geluid net zo aards als dat het buitenaards vervreemdend is. Mijn lichaam absorbeert het geluid. Er vormt zich een cirkel van gelukzaligheid die alle continenten en zeeën verbindt. Van landtong tot eiland, van haven tot koel fjord.
De albatros verdeelt de vissen met de dolfijnen. Zwemmend in cirkels komen ze dichterbij. Open. Een neus raakt speels mijn hart aan. Geeft het een duwtje. Toe maar. Spelen, lachen, licht zijn. Achter me voelt het kouder, krapper, strakker. Een zonnestraal springt via het oog van de dolfijn zo door mijn borst. Zo ver en zo diep heeft het licht nog niet eerder gereisd. Golven van schaterlach openen me.
De kortste dag én de langste nacht, midwinter
Jezelf uitspreken
Waterceremonie, een gedicht voor het water
De verboden man spreekt
Uit de winterslaap, spelen in de lente
Belichaamde marketing, the way out is in.