Een feest met mezelf

In het park tegenover elkaar zitten
Heel anders, dan wandelen
Ik zie je
Je ogen lijken groener
Met mijn billen op het gras
Voel ik me naakt
Mijn jurk is net te kort
Zodat de kleermakerszit
Mijn onderbroek prijsgeeft
Ik voel me gezien
Alsof je zo mijn littekens
In kunt duiken
En mijn mondbeweging
Verraadt waar het pijn doet
De laatste dagen was er zo veel
Zo veel om me heen
Dat ik tegen de buitenste rand
Van mijn lichaam zat
Als een tuimelaar in een scheve stilstand
In deze rechterwordende stilte
Lopen er mensen met een gitaar voorbij
Ze maken ook hun eigen feestje
Wij midden op het groene pad
Twee gele feesthoedjes
Naast ons in het gras
Ik sluit mijn ogen
De herinnering van niet gezien worden
Dat is de echte pijn
Van alle keren dat ik onzichtbaar was
En als ik wel keek
De ander er niet was
En ik als een baksteen
Door de leegte viel
Nu we zien wat er gezien wil worden
Van eenzaam kind tot losgekoppelde puber
Nu elke schijnbare onvolkomenheid onszelf aankijkt
Kan het feestje beginnen
Een feestje van vertrouwen
Opbouwen groeiend zomers vertrouwen
Mijn baksteen is warm en heeft vleugels
Een feest met mezelf
Klein en dichtbij met jou
De bladeren van de bomen zijn slingers
De vogels zingen het verjaardagslied
De sappige nieuwe madeliefjes
Zijn de kerst op de taart
Een feest dat steeds minder nodig heeft