Een brokje berg op tafel

Het leven waarachtig leven, dat is voor mij ook wat tantra is. Over een confronterend moment met mijn lief… Ik sprak mezelf uit, waar ik dit vroeger niet durfde of heel schoorvoetend deed. En ik realiseer me dat dat geen enkele zin heeft. Het is gevoeld dus het is er. In het veld, in je eigen bewustzijn en lichaam en daarmee ook in de ander. Onder het tapijt vegen werkt niet. Dat wordt uiteindelijk een berg. En die sleep je met je mee. Die bergen worden onoverkomelijk hoog. En zo drijf je van jezelf af. En lig je voordat je het weet als twee afgedreven ijsbergen naast elkaar in bed. Brrrrrrr. Zo dus. Het leven met het gedoe in echtheid laten smelten!

Ik voel me echt
Zo open
Zo bloot

Als ik dat tegen je zeg
Dat wat ik eerder
Niet durfde te zeggen

Dat wat er wel was
Wat ik zo een beetje
Opzij schoof

Van me af
Alsof het er niet was
En ik mezelf erboven hield

Totdat ik hoger en hoger
Kwam te zitten op een tapijt
Op de bult

Wiebelend
Omviel
In het stof

En van dichtbij
Aankeek wat daar lag
Te hoog te veel

Onbeklimbaar
Dus ging ik weer
Zwaaide en verliet alles

Telkens dacht ik opnieuw
Te beginnnen
Een schone lei

En droeg ik als een hunchback
Bulten
Van bergen mee

Daar zat ik
Hoofd boven de wolken
Geen idee van voet en vallei

Naar beneden was lastig
Struikelend viel ik
En ik bleef

Ik blijf
Ik blijf
Ik ben er

Als ik een brokje berg op tafel leg
Verdwijnt de brok in mijn keel
Voel ik me bloot

Gezien
Rauw aanwezig
Nagels met aarderandjes

Die mezelf ontvangen
Die jou ontvangen
Die het leven ontvangen

Zo stop ik niet weg
Zo bouw ik
Zo blijf ik

Mijn lood in goud
Mijn haar zachtjes onder mijn handen
Mijn ogen die vollopen

Dit is echt
Deze echte golf
Komt aan