Over angst en bevrijding

Gisteravond in het park. En vandaag in de vensterbank.Over angst en over vrijheid – wat een bevrijding

De afgelopen weken was ik bezig met het thema angst. De angst die onder de lagen van oerangst zit. De angst die nog veel dieper zit. En nu heel ongecensureerd deel ik wat er in mij leeft. Even niet poetisch. Even zoals het nu uit mijn vingers komt stromen. Zoals het is. Zo de computer in en het beeldscherm op.

Ik ben bang. Ik ben bang dat ik verdwijn in een donker gat. Dat ik mee wordt gesleept en niks meer te zeggen heb. Dus pas ik me aan. Speel ik niet meer. Doe ik wat er verwacht wordt. Terwijl ik met mijn vinger in het water wil roeren. En wil voelen hoe lekker koud het is. Ik wil spetteren met het water. En kijken hoe de ringen groter worden. En ik hoor best. Dat mensen in het park zeggen, kijk wat doet zij op die steiger? En ik hoor best. Terwijl ik me achter een dun boompje verstop. Mensen zeggen, gaat het goed vrouwen? Ja, het gaat hier fantastisch. We zitten in een parkexperiment. Lekker een uur in stilte kijken wat er zich wil ontvouwen.

Zie ik wat er gebeurt? Durf ik echt te kijken. Naar mezelf? Naar de ander? Naar wat er gebeurt op deze planeet. Waar ik onderdeel van bent? Ja ik daar. Joehoe…! In die leegte die er is. Voel ik daarin nu de echo? Dat is de echo van klein houden. Van niet goed genoeg zijn. Van angst. Van me stilhouden. Van ah, oh, pfff laat ik dat maar niet zeggen. Vooral dat niet. Straks word ik nog een kopje kleiner gemaakt. Straks vinden ze nog iets van me. En gadver de leegte, die angst in mezelf resoneert in het grote geheel. Van alles beweegt er mee in dat collectieve gat.

En een dikke vette nee. Nee! Ik ben er klaar mee met dat zwarte gat van angst. Ik zorg vanaf nu voor mezelf. Voor alle gaten in mezelf. En neem er de verantwoordelijkheid voor. Ik alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Voor de volheid en de leegte. Voor de pijn en het verdriet. Voor de liefde en de overvloed. Voor alles wat er wel is en alles wat er niet is. Niemand anders kan ik daar de schuld van geven. Ik. Zo dat is lekker zeg.

Wat een bevrijding. Ik ben vrij. Waar ik me niet vrij voel. Maak ik me los van angst. Niet door het weg te duwen. Niet door te luisteren naar wat een ander zegt. Of iets wat ik van een ander moet. Ik ben vrij. Ik bewoon dit lichaam. Of dit lichaam bewoont mij. Het maakt niet uit. Ik zing de angst van me af. Ik beweeg met de angst. Mijn eigen stem ontspant me. Ik zing voor alles wat me angstig maakt. Mijn leegte stroomt op deze manier vol. Ik ben vrij. En jij bent ook vrij. Dat is altijd al zo geweest. Jij zal er altijd zijn. Ik zal er altijd zijn. In liefde