Zien

Ik wil het niet zien. Het is er niet. Echt niet. Ik duw het ver weg. Helemaal onder water in de allerdiepste diepte. Onder de allergrootste steen. Ik graaf het in. In de sneeuw op de allerhoogste berg. Ik keer het mijn rug toe. Zo. Niemand weet dat dit gevoel er ooit was. Niemand. Fluitend ga ik door. Ook al klinkt het soms net wat te schel.

Ik vergeet mijn verstoppingen. Ik leef. Ik ben prima gelukkig. Er zijn volksstammen die het zwaarder hebben. Die minder te eten hebben, kijk maar eens in de krant. Het gaat goed hoor. Ja, het weer is prachtig. Misschien gaat het wel regenen vanavond. Ik moet gaan, nog boodschappen doen.

De leegte in mij wordt groter. Elke keer als ik iets verstop. Dingen die te zwaar zijn voor mijn hart. Dat waar ik niet de verantwoordelijkheid voor durf te nemen. Dus weg ermee! Mijn glimlach lacht naar de buitenkant. Terwijl mijn binnenkant afbrokkelt. Als een stukje cake wat steeds droger wordt. En blijft hangen in je keel.

Soms is het net alsof er iets onbestemds aanklopt. Als ik de deur opendoe dan zie ik niks. Het is de leegte die als een ongenode gast steeds vaker aan tafel aanschuift. Zoveel is er weg. Ik weet niet langer wat echt is en niet. Ik weet niet langer wat mijn waarheid is.

Ik ben bang dat de tafel instort als ik er alles op leg. Ik ben bang dat mijn hart implodeert. Zachtjes til ik het deksel op. En geef ruimte aan dat wat gezien wil worden. In mijn eigen tempo. Op mijn eigen manier. Een opening naar een nieuw bewustzijn. Ik heet mezelf welkom. Wat een vol leven. En kijk mezelf lachend en huilend aan.