De kinkhoest

De laatste weken ben ik enorm aan het hoesten en flink ont-stemt. Het zette me aan het denken wat hier nou werkelijk gezegd wilde worden. Wat ik werkelijk wilde zeggen. En hoe het zit met mezelf uitspreken. Of ik op alle levels mijn waarheid kan laten klinken en er uiting aan kan geven. Mond-dood, een strop om mijn keel en ik vind een stuk van mezelf terug. Zo diep had ik nog niet gekeken. Het is pijnlijk ook, om zo diep te kijken. Ja, ik wil mezelf horen. Ja, ik laat mezelf horen.

Mijn werkelijke stem
Verbande ik naar de vlaktes van stilte
Daar waar niemand spreekt
Dor en droog als een foute western
Stofwolken waaien er
Mocht iemand het onzalige idee krijgen
Om toch iets te zeggen
Dan legt ze een plakkaat van zand op je tong
Stilte, stilte
Voor alle stemmen
Die te luid waren
Die te aanwezig waren
Die te puur waren
Ze kregen hier allemaal hier een plek
Lamgeslagen en ontstemt
Muziekinstrumenten die
Niet meer mochten spelen
Niet meer mochten klinken

De weg terugvinden naar mezelf
Is een doolhof van oordelen
En overtuigingen van anderen
Die in mij geduwd werden
Als een keiharde stempel in het stempelkussen
De randjes van het stempel voelen vertrouwd
Alleen zijn ze dat niet
Werkelijk niet

Ik voel de randen van het zegel
En til het uit mezelf
Er stroomt wit licht doorheen
Een stroom die eeuwig wachtte
Een stroom die de rauwe randjes aanraakt
Die ze zacht en stevig maakt
Een plek waar weer bloed en leven stroomt

Het zegel lost op
De strop lost op
De stroom raakt mij aan
En verbind zich met mezelf
Hier, nog meer hier
Hier ben ik
Mijn stem is een portal
Een zilveren ster
Waardoor ik klink