Bij anderen die het vuur even niet voelen. En waar ik het aanblaas. Waar ik lucht breng. En vlammetjes aanwakker. Daar voel ik ook weer het vuur in mezelf. Mijn kracht, mijn richting, mijn passie. Ik weet dat we samen te werken hebben. Elkaar te versterken. Elkaar te bekrachtigen. De strijd en de liefde in elkaar te zien. Vuur je laat me zien dat het samen mag. In cirkels van samenwerking.
En zo nam ik vandaag weer contact op met Gonda Postma. En vroeg haar om de foto’s van de zweethut. Van drie jaar geleden. De hut van het ontwaken. Ik voel het gemis van Wiebe. En ik voel hoe we als man en vrouw, als mensen mogen samenwerken. Het is nieuwe maan. En er begint van alles te ontkiemen. Als je het vuur even niet meer voelt. Kom. Kom je eraan warmen. Want wij zitten hier bij elkaar samen aan het vuur. En er is altijd plek voor jou.
De kortste dag én de langste nacht, midwinter
Jezelf uitspreken
Waterceremonie, een gedicht voor het water
De verboden man spreekt
Uit de winterslaap, spelen in de lente
Belichaamde marketing, the way out is in.