Leven en dood

Hallo dood. Welkom dood. Schoorvoetend komt de dood de kamer binnen. Eh, weet je zeker dat ik welkom ben? Niemand wil me meer ontvangen. Kom dood ga lekker op de bank zitten. Neem een kop thee. De dood kijkt me verbaasd aan als ie ook nog een stuk chocola krijgt. En gooit bijna zijn thee uit het kopje als ik zijn hand vastpak.

De dood brengt van alles mee naar binnen. Blaadjes die loslaten van bomen. Donkere aarde die alles verteert en opneemt. Leegte en eenzaamheid. Krakende ouderdom en wijsheid. Angst, einde en een punt komen ook over de drempel. Samen met onverteerde emoties, wonden en dat alles wat zich vastzet. Oh wacht daar hebben we ook nog onbalans, honger en hijgerig consumeren.

Sterven is niet meer hip of zo sipt de dood. Tegenwoordig moet alles groter. Bedrijven moeten winst maken en groeien.  Groter, groter, groter. Levens verlengen we tot een onwezenlijke tandeloosheid. Langer, langer, langer. Ons land moet meer opleveren en onze dieren ook. Meer, meer, meer. Het lijkt wel alsof alles verdunt. De rek is er wel een beetje uit.

De dood zucht wat. En kijkt naar de voorouders bij het raam. Ze kijken meewarig terug met een wenkbrauw bijna in hun haargrens. Een hoezo blik… Hoezo is er alleen maar meer??? Waar is de verbinding met het leven gebleven? Het leven dat zegt: het is tijd om los te laten. Het is nu tijd om te laten gaan. Iets mag er afsterven. Iets mag je meegeven, afhakken, doorknippen. Het is tijd.

Het lijkt wel alsof niemand het snapt zegt de dood. Het leven en ik zijn naadloos met elkaar verbonden. We kunnen niet zonder elkaar. Alles is een cyclus en rond. Hoe meer je mij wegstuurt. Hoe meer je het leven verbant. Ik kom hier ook het leven brengen. Een geboorte is ook een beetje doodgaan. Elke dag gaan er cellen dood en vernieuwen zich. Ik ben overal. In het groot en in het klein.

De dood vraagt, kun je beginnen met de kleine dood toe te laten? Dat je elke dag een beetje doodgaat. En dat er elke dag ook een beetje leven komt. Dat je elke dag afscheid neemt van iets en wat anders verwelkomt? Een sok die kapotgaat, een haar in je borstel, iemand die je uitzwaait. Elke dag gaat de zon op. En gaat deze ook weer onder en maakt plaats voor de maan.

Ik weet dat het spannend is zegt de dood. Het is je vergankelijkheid onder ogen zien en tegelijkertijd weten dat er nergens een einde aan komt. Maak je ruimte? Of blijf je eindeloos je kast met hetzelfde vullen? Ruimte zodat er iets nieuws kan groeien. Ook al weet je nog niet wat. Ook al zit je midden in de duisternis. Ook al zit je midden in de woestijn.

Het is goed dood. De leegte brengt me terug bij mezelf en bij het leven. Bij dat wat ik leven wil geven in het voorjaar. Ik voel voorzichtig wat bewegen in de duisternis. In het donker ligt al een kiem. De wind in de woestijn waait. Het rode zand waait hoog op en zandstraalt alles schoon en trekt aan dat wat al los zat. Dankjewel dood voor het leven wat je brengt.