alleengeboren tweeling
alleengeboren tweeling, Belichamen, De dood, Relateren, Vrouwzijn

Balanceren in rouw en liefde

Er is weer balans, dus kwam er ook ruimte voor nieuwe dingen zoals bekkenopstellingen in de natuur en een nieuwe doorgaande vrouwencirkel. Een cirkel die vol in de herfst start en vol in de lente eindigt. Van afsterven tot weer opbloeien. Een half jaar lang samen op reis. Hier kun je er meer over lezen. 

En waardoor was die balans dan zo veranderd..
Naast mijn praktijk, ben ik ook gestart met een flinke communicatieklus als ZZP’er in een veranderteam. Ik die altijd riep: doe mij maar complex werk dat vind ik leuk. En dat is het. Een grote fusieorganisatie, waar we samenhang aanbrengen in plaats van op eilandjes werken en waarde toevoegen via slimme ICT oplossingen en agile werken.

Daar had ik even in te zakken
Uit te zoeken en te leren. En dat ben ik nog steeds aan het doen. Maar wat minder hard dan de eerste twee maanden. Natuurlijk kwam ik (zoals overal) mezelf tegen. Mijn neiging om hard te werken. Om alles te willen begrijpen. Om van waarde te zijn. Om concreet aan de slag te willen gaan. Om te presteren, om te leveren. Mijn linkerarm die de biceps aanspant en gaat!

En auww daar ontplofte mijn hoofd flink van
Dus voelen, voelen, voelen, achterover zitten. Wat wel, wat niet. Wat is belangrijk. Deze hele nieuwe materie eens rustig te verteren en meer aanwezig vanuit mijn lijf aan de slag te gaan.  Te voelen wat brengt het team, wat brengt onze afdeling en wat is mijn rol en plek.

Ik voelde verdriet
Rouw. Een zwarte klomp in mijn baarmoeder. En in deze nieuwigheid qua werk heb ik ook hier ruimte voor gemaakt. En toegegeven aan het verdriet wat omhoog kwam. En niet alles is ineens te begrijpen, vaak kost het wat langer om een grotere cyclus waar we doorheen gaan rond te maken. Ik volgde mijn lijf. 

Er kwam pijn omhoog van een relatie van bijna 8 jaar geleden
En daardoorheen pijn rondom het thema leven en dood. Elke keer weer voel ik hoe dit thema met me meereist. Hoe ik het aan het belichamen ben. Hoe deze twee thema’s zo dichtbij elkaar liggen. Hoe ik ook in groepen of cirkels dit thema heb aan te raken. Heb om te draaien, bespreekbaar heb te maken. Het duwt gewoonweg zichzelf tot leven.

Dus daar zat ik weer met dat donkere bekken
En ik heb de afgelopen weken van alles gedaan en ook gelaten om nog meer ruimte te maken. Geschreven, getekend, gewandeld, gehuild, gedeeld, opgesteld. Soms word ik er een beetje moe van. Ik weet inmiddels raad met mezelf, met mijn lijf. En met mijn processen. Ik weet echter van te voren niet precies waar ze over gaan, waar het toe leidt.

En vooral niet, hoe lang ze duren
En dat vond ik deze keer lastig. Telkens als ik afdaalde in mezelf voelde ik verdriet. En gelukkig, dan komen de aangevers ook vanzelf. Alsof er weer een schim opdook. Met me meereisde. Ah daar ben je weer. En verder voelend. Dieper voelend. Afdalend. Kon ik de pijn meer en meer pakken. Verder toelaten en begrijpen.

Het donkere bekken wees naar mijn hart
Daar zat de werkelijke pijn. En die was aangeraakt 8 jaar geleden in deze relatie. Na drie maanden vertrok hij plotsklaps. Voordat hij het zei wist ik het al. Mijn hart werd compleet opengescheurd. Mijn bevallingen waren pijnlijk, maar deze pijn was van een ander kaliber. Ik voelde me uit elkaar getrokken.

En het heeft de jaren daarna zoveel geleerd
Ik op eigen benen. Mijn hart meer en meer in de achterkant van mijn borstkas. Leunend in zelfliefde. Ik op de eerste plek. Ik die ruimte maak als eerste voor mezelf en dan pas voor de ander. Ik kan mezelf steeds beter zien. Wie ik ben, wat ik breng. Mijn wijsheid en waarheid te voelen in mijn eigen wortels en aarde.

En toch wilde er nog een nieuw inzicht komen
En ik ben dankbaar voor de prachtige mensen om me heen waar ik mee kan delen en die mij spiegelen.

Als eerste mijn partner
Het is nogal wat om te horen, schat weetje ik ben nog met een eerdere relatie bezig. Ik voel verdriet, het doet nog pijn. En ik werd daar door hem zo oordeelloos en liefdevol in ontvangen. Dat mijn liefde nog groter werd. En die is al zo groot. Niet de geraaktheid van, oh ben ik niet goed genoeg als man. Maar echt er bij te blijven en te vragen. Vertel eens, het is okay, ik ben er.

Met vriendinnen het gesprek aan te gaan
Waar ik heerlijk mee kan schakelen. En waar ik ook niet gepamperd wordt, maar waar we delen en reageren in eerlijkheid. Dit is trauma Nicolette. Het is niet gek dat jouw kindsdeel in ongeloof staat te kijken. En ook… Dan was het er eerder ook al!

Deze verscheuring was er al
En zo stukje bij beetje kwam ik weer bij mijn ongeboren tweelingzus uit. En daar ben ik al regelmatig bij uitgekomen en ga ik telkens een laag dieper in. In een sessie voelde ik mijn boosheid als baby. Boos op mijn zus die zomaar uit het niks was overleden. Boos op mijn moeder. Boos.

Het bracht me van boosheid, naar verdriet
Naar een laag in de baarmoeder die ik nog niet gevoeld had. En daarna bracht het me dankbaarheid. Ik sloot vrede met mijn zus, met mijn moeder. Ik voelde vrede en rust. Niemand kon er iets aan doen. Dit is hoe het was gegaan. Dit was het. Pijnlijk en verdrietig.

Hartverscheurend voor mij als baby
En zo werd het rond. En realiseer ik me meer en meer hoe ingrijpend relaties kunnen zijn. En je kunnen triggeren en raken in allerlei oude wonden en pijnstukken. En daar zijn relaties ook voor bedoeld. Om te relateren en daar samen in te groeien en te ontwikkelen. Maar soms pfoeh!

Alleengeboren tweelingen zijn er veel meer dan dat je zou denken
1 op 10 zwangerschappen start als een tweeling of meerling. In veel gevallen blijft er maar 1 vruchtje in leven en sterven de andere in een vroeg stadium af.

En zo ligt leven en dood voor mij elke keer heel dicht bij elkaar.

You might also like

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *